Atriyal Fibrilasyon Gelişiminde İnsülin Direncinin RolüEce Yigit1, Demet Erciyes21İstanbul Medipol Üniversitesi Tıp Fakültesi, İç Hastalıkları Ana Bilim Dalı, İstanbul
2Demiroğlu Bilim Üniversitesi Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Ana Bilim Dalı, İstanbul
GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmamızın amacı aşikar diyabeti olmayan hastalarda insülin direncinin atriyal fibrilasyon ile ilişkisini araştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmamıza 18 yaş ve üzeri hipertansiyon dışında kronik hastalığı olmayan hastalar dahil edilmiştir. Hastaların tıbbi öyküleri alınmış, fizik muayeneleri yapılmıştır, kan tahlilleri alınmış ve elektrokardiyografileri çekilmiştir. Tetkiklerinde aşikar diyabet saptanan hastalar çalışma dışı bırakılmıştır. Hastalar normal sinüs ritminde olan grup ve atriyal fibrilasyonu olan grup olmak üzere ikiye ayrılmıştır ve insülin direnci analiz edilmiştir.
BULGULAR: Çalışmaya 132’si (%66) normal sinüs ritminde ve 68'i (%34) atriyal fibrilasyon ritminde olan toplam 200 hasta (108 kadın, yaş ortalaması 67,33±8,37 yıl) dahil edilmiştir. Normal sinüs ritminde olan ve atriyal fibrilasyon ritminde olan hastalar arasında açlık plazma glikoz seviyeleri açısından fark bulunamazken (sırası ile 102,65±7,49 mg/dL ve 99,68±9,46 mg/dL; p=0,09), açlık insülin düzeyi açısından anlamlı fark tespit edilmiştir (sırasıyla 11,06±2,71 mg/dL ve 8,48±2,64 mg/dL; p<0,0001). İnsülin direnci (homeostatik model değerlendirmesi-insülin direnci [homeostatic model assessment-insulin resistance, [HOMA-IR]) ortalaması AF grubunda NSR grubuna göre anlamlı düzeyde yüksek tespit edilmiştir (sırası ile 2,90±0,79 ve 2,10±0,46; p<0,0001). İnsülin direnci olan (HOMA-IR >2,4) olan hastaların oranı atriyal fibrilasyon grubunda normal sinüs ritmi grubuna göre anlamlı olarak daha yüksek bulunmuştur (sırasıyla %76,47 ve %28,78; p<0,0001). Regresyon analizleri yapılmıştır. Çok değişkenli regrasyon analizi HOMA-IR’deki her bir birimlik artışın AF riskini 2.56 kat arttırdığını göstermiştir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Diyabet ve atriyal fibrilasyon birlikteliğinin sık görülmesinde ana faktörün hiperglisemiden çok, öncesinde gelişen insülin direnci olduğu düşünülmüştür. İnsülin direncinin erken tespiti ve tedavisi, atriyal fibrilasyon gelişimini ve ilişkili morbidite ve mortaliteyi azaltabilir.
Anahtar Kelimeler: Diyabet, insülin direnci, aritmi, atriyal fibrilasyon
Role of Insulin Resistance in the Development of Atrial FibrillationEce Yigit1, Demet Erciyes21Department of Internal Medicine, Istanbul Medipol University, Istanbul, Turkey
2Department of Cardiology, Demiroglu Bilim University, Istanbul, Turkey
INTRODUCTION: To investigate the relationship between insulin resistance and atrial fibrillation in patients without overt diabetes.
METHODS: Patients aged ≥18 years without chronic disease other than hypertension were included. Medical histories were obtained, detailed physical examination, blood tests and electrocardiography were performed. Patients with overt diabetes were excluded. The patients were evaluated in two groups (normal sinus rhythm and atrial fibrillation groups). Presence of insulin resistance was analyzed.
RESULTS: Two hundred patients (mean age, 67.33±8.37 years; 108 females), of whom 132 (66%) with normal sinus rhythm and 68 (34%) with atrial fibrillation were included the study. There was no difference between the groups regarding fasting plasma glucose levels (102.65±7.49 mg/dL and 99.68±9.46 mg/dL, respectively; p=0.09). A significant difference was found regarding fasting insulin levels (11.06±2.71 mg/dL and 8.48±2.64 mg/dL, respectively; p<0.0001). The mean insulin resistance (homeostatic model assessment [HOMA-IR]) was significantly higher in the atrial fibrillation group than in the normal sinus rhythm group (2.90±0.79 and 2.10±0.46, respectively; p<0.0001). The proportion of patients with IR (HOMA-IR >2.4) was significantly higher in the atrial fibrillation group than in the normal sinus rhythm group (76.47% and 28.78%, respectively; p<0.0001). Regression analyzes were performed. Multivariate regression analysis showed that each unit increase in HOMA-IR increased the risk of AF 2.56-fold.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The main factor in the frequent coexistence of diabetes mellitus and atrial fibrillation was considered due to insulin resistance rather than hyperglycemia. Early detection and treatment of insulin resistance can reduce atrial fibrillation development and associated morbidity and mortality.
Keywords: Diabetes mellitus, insulin resistance, arrhythmia, atrial fibrillation
Sorumlu Yazar: Ece Yigit, Türkiye
|
|
Yazdır
Alıntıyı İndir
RIS
E-Postala
Paylaş
Yazara e-posta gönder
PubMed